Hospice De Reiziger
bijna net als thuis
In 2015 verhuisden mijn man en ik naar Barendrecht, naar ons droomhuis.
Er ging een extra, kleinere, verhuiswagen mee. Tot de nok gevuld met mijn materialen, gereedschappen, ezels, bok en schilderijen, want dat was 1 van de voorwaarden voor ons nieuwe huis geweest:
een atelier aan huis.
Schilderijen
Zo gingen de schilderijen die nog geen eigen huis hadden gevonden met mij mee op pad en vonden hun plekjes in ons nieuwe huis.
Nieuw leven
Intussen probeerde ik mijn weg te vinden, in het nieuwe huis, een andere omgeving en gewijzigde werktijden en -omstandigheden.
En spelde ik de plaatselijke lieverdjes om een indruk te krijgen van het leven in Barendrecht.
Hospice
Er bleek zelfs een hospice in Barendrecht te zijn, in oprichting, in aanbouw. Ik wilde daarbij betrokken worden.
Ouderdom
Mijn hele leven voel ik mij geraakt door oude mensen. Mijn betrokkenheid is alleen maar sterker geworden nu ik zelf met de 2e helft van mijn leven bezig ben. Geen ouders en geen schoonouders meer. Sterfgevallen in mijn omgeving lijken steeds dichterbij te komen, o.a. door de leeftijd waarop voor mij bekende en geliefde mensen het aardse bestaan verlaten.
Vervlogen tijden
In vervlogen tijden hingen kunstwerken in cellen van kloosterlingen en op ziekenzalen.
Al langer leefde in mij een diep verborgen en sterke wens om een kunstwerk in een omgeving waar hulp en moed en kracht nodig zijn haar werk te kunnen laten doen.
Rotary Barendrecht
Ik zocht contact met de voorzitter van de nieuwe stichting, voortgekomen uit een initiatief van de Rotary Barendrecht om een schilderij aan het hospice te kunnen schenken.
Hij, Johan Warnar, herkende direct het thema in mijn schilderijen en we gingen samen op pad om mijn schenking een plaats te geven.
De werkelijkheid
De schilderijen wilden allemaal wel in het Hospice hangen.
Tenslotte hebben 7 schilderijen hun thuis in het hospice De Reiziger gevonden, in iedere gastenkamer eentje.
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren
Bewaren